Przygotowania do Świąt

Przygotowania do świąt Bożego Narodzenia to czas pieczenia i sprzątania. Krzyś pomagał w kuchni na ile był w stanie. Mieszał, przelewał, a nawet wycinał pierniki. Zabawa szybko się skończyła, bo bardzo przeżył fakturę ciasta i fakt możliwości brudzenia. Ale zanim rozpłakał się na dobre powstało kilka pierniczków jego autorstwa.

Przy okazji - życzymy wszystkim WESOŁYCH ŚWIĄT!

Ph-metria naszych dzieci

W zeszłym tygodniu byliśmy z dziećmi w szpitalu na planowym pobycie. Krzyś i Kasia mieli robioną ph-metrię. 

Jest to badanie polegające na założeniu sondy przez nos do przełyku i podpięcia jej do urządzenia mierzącego ph. Takie wąsy nosi się przez całą dobę.

Dzieci bardzo nam płakały, sonda im przeszkadzała i utrudniała funkcjonowanie.

Wyniki okazały się jednak pomyślne. Kasia wyleczyła się z refleksu, a u Krzysia natomiast okazało się, że założony operacyjnie szew przy wejściu do żołądka spełnia swoją rolę. Bo choć synek wymiotuje spienioną śliną z resztkami jedzenia kilka razy dziennie, to ph przełyku nie ma znaczących odchyleń. W praktyce znaczy to, że śluzówka przełyku nie jest drażniona, więc ryzyko wrzodów czy nawet raka jest bardzo małe. Pozostaje wobec tego pytanie o przyczynę odruchów zespołu Sandifera… być może jest to wina przetrwałych odruchów. Jest taka możliwość, że to sam przełyk i mózg generuje wymioty, a nie tylko żołądek. Może być to wynikiem pierwszych miesięcy życia Krzysia, gdzie miał nieustannie sondę odżywczą w nosku… trudno dziś zgadnąć co spowodowało jaką reakcję, a co za tym ile lat będzie się utrzymywało i czy w ogóle przejdzie.

Pobyt szpitalu minął nam szybko. Niestety powrót do domu pokazał jak dwie doby spędzone w szpitalu dotknęły emocjonalnie Krzyńka.

W nocy nie mógł spać, płakał i krzyczał przerażony, w dzień wszystko go przerastało i nawet do co poniektórych zabawek żywił lęk… potem stres szpitalny odreagowywał wybuchami niekontrolowanej agresji na sobie, siostrze i nas…. 2 doby w szpitalu… dwie doby bez kłucia, pobrań krwi i leżenia w łóżku…. Dwie doby, a takie echo w małej poranionej psychice….

Nie chcę nawet myśleć o innych koniecznych pobytach w szpitalu (np. operacja spodziectwa to u nas 3 tygodnie na oddziale).

Dobrze, że chociaż to za nami.

Poniżej zdjęcie wąsatych dzieci:

Sprzęt i pielęgnacja gastrostomii

Na zdjęciach prezentuję rozpakowanie paczki z częścią sprzętu do gastrostomii, a przy okazji napiszę słów parę o pielęgnacji i potrzebnym sprzęcie.

Do karmienia używam strzykawek żanetek – 50ml do jedzenia i 100ml do picia. Zupy, kaszki i inne mieszanki, choć pół płynne ciężko podawać strzykawką o większej średnicy (100ml), dlatego do tego celu stosuję połowę mniejszą. Idealną do picia jest dla nas strzykawka 100 mililitrowa, ponieważ Krzyś jednorazowo właśnie 100 ml dostaje. (Koszt jednej strzykawki to ok. 2zł)

Najważniejszą rzeczą przy gastrostomii jest pielęgnacja przetoki. Krzyś ma niestety skłonność do podrażnień, zakażeń bakteryjnych i kolonizacji szkodliwymi grzybami przewodu pokarmowego.

Podstawą w stanach podrażnienia jest codzienne przemywanie rany octeniseptem (gdy nie ma takiej potrzeby wystarczy raz na tydzień, a w pozostałe dni zwykła woda).

Octenisept – (koszt ok. 80zł).

Przecieram gazikiem, a potem wysuszam drugim. Na oczyszczoną ranę można założyć opatrunek z dwóch gazików niejałowych (koszt ok. 13zł http://www.medycynanaturalna.pl/6,28,168,sterilux_es_10x10cm_gaziki_niejalowe_100szt.html )

Cenię sobie używanie w 2 rozmiarach – np. 7,5 X 7,5 i 10 X 10 – ponieważ zmienia to zawsze miejsce przylepienia plastra – a to powoduje mniejsze podrażnienia skóry.

Miesięcznie zużywamy ok.150 gazików.

Pod gazik nakładam krem. Tu w zależności od stanu rany jest nim tormentiol, maść apteczna na odleżyny, zwykła maść zawierająca dużo wazeliny, czy leki typu detreomycyna, triderm, dermazin…

Gdy skóra wokół gastrostomii jest ładna (niestety prawie nigdy tak u nas nie jest) wystarczy maść z wazeliną by natłuścić miejsce,

kiedy pojawia się czerwony odczyn dookoła wówczas stosuję tormentiol (ok. 8zł) lub apteczną maść robioną (ok. 25 zł),

gdy pojawiają się nadżerki wynikające z podrażnienia sokiem żołądkowym wówczas pomocny jest dermazin (ok. 7,5zł), a potem tormentiol lub maść apteczna

i wreszcie gdy zaczerwienieniu towarzyszy swędzenie (u Krzysia często bardzo silne, zwłaszcza w nocy) potrzebna jest pomoc leków takich jak detreomycyna (ok. 10zł), a w przypadku kolonizacji grzybów – triderm (ok. 25zł).

Bywa tak, że wokół gastrostomii są nie tylko bakterie ale i grzyby. Wówczas te ostatnie uniemożliwiają walkę z bakteriami. Wtedy udajemy się z Krzysiem do lekarza, by przeliczyć stan zapalny zarówno przez podaż leków do gastrostomii i na wierzch wokół niej.

Zamiast gazików z kremem stosuję również bardzo dobrą gąbkę ze srebrem – Mepilex Ag  ( http://www.novamed.pl/opatrunek-mepilex-ag-z-pianki-silikonowej-o-dzialaniu-przeciwdrobnoustrojowym  - rozmiar za 35 zł starcza na 6 dni), która rewelacyjnie wchłania wydzieliny dokoła gastrostomii tym samym nie dopuszcza do odparzeń, a dodatkowo pokryta jest cienką warstwą srebra, odkażając wrażliwe miejsce.

Na koniec jeden i drugi opatrunek przylepiam plaster viscoplastu popopor

http://www.tanie-leczenie.pl/apteka-produkty/viscoplast-polopor-plaster-50-mm-509.html - ponieważ jest najdelikatniejszy i jako jedyny nie uczula Krzysia.

Rozpakowywanie paczki ze strzykawkami i Fantomaltem

Zabawa w hulakula i podróż do szpitala

W niedzielę postanowiliśmy dostarczyć Krzysiowi niezapomnianych wrażeń na sali zabaw w hulakula. Onieśmielenie nowym miejscem dość szybko minęło i Krzynio wpadł w wir kolorowego szaleństwa.

Zabawa trwała całą godzinę… gdy okazało się, że pękła gastrostomia. Telefon do szpitala i pojechaliśmy na zmianę grzybka. Spędziliśmy w CZR trzy godziny i wróciliśmy do domu…

Szkoda, że nie były to trzy godziny zabawy i jedna szpitala, albo najlepiej bez tej ostatniej.

Parę zdjęć z zabawy

Oraz trochę ze szpitala  - podpisujemy dokumenty

- i czekamy 

Karmienie Krzysia do PEGa

Przygotowałam filmik pokazujący proces karmienia przez gastrostomię odżywczą.

Film też pokazuje jak niestety Krzyś nienawidzi tej czynności.
Oczywiście chciałabym, by mój synek jadł ustami, z prostej przyczyny, że robią tak wszyscy.
Ale przede wszystkim dlatego, by nie męczył się ze strzykawkami, aby mógł poczuć, że uczucie sytości jest przyjemne – nie bolesne, że jedzenie ma smak i nie jest tylko koniecznością.

I jeszcze, by post był milszy - wspomnienie lata

Okularki

Prawie każdy wcześniak ma retinopatię. Również Krzysia ona nie ominęła. (Retinopatia to uszkodzenie siatkówki powstałe w okresie okołourodzeniowym, które może prowadzić do utraty wzroku lub jego osłabienia.)

Dotąd Krzyś miał wadę wzroku 1+ i nie wymagało to noszenia okularów, ani innych zabiegów.

Ostatnio jednak mieliśmy badanie po atropinie (3,5 doby zakrapiane kropelki do oczu, a po nich badanie okulistyczne) i okazało się, że wada sporo urosła.

Mianowicie Krzyś ma duży astygmatyzm i wadę 4+ w jednym oku, a 3,5+ w drugim.

Dostaliśmy receptę na okulary i oto twarz Krzysia wzbogaciła się o nowy element.

 I parę zdjęć ze spacerku

Integracja Sensoryczna na wakacjach

Krzyś już ponad rok uczęszcza na zajęcia SI.

Początkowo była to istna katorga, każde spotkanie z „ciocią Martą” było godziną płaczu, histerii i strasznego lęku. Jednak z czasem Krzysio płakał coraz mniej, głównie kończyło się na żalach na początku zajęć oraz w momentach trudniejszych ćwiczeń. A po jakimś czasie na wieść, iż jedzie do „cioci bawić się” mój synek zaczął skakać z radości!

Nie znaczy to, że ćwiczenia integracji sensorycznej stały się beztroskimi zajęciami. Krzyś małymi kroczkami oswajał się z różnymi przedmiotami gimnastycznymi, kształtami i fakturami. Tak wiele przez ten rok nauczył się! Przejście przez tunel, kręcenie się w beczce, to było nieosiągalnym szczytem. Dziś jest zabawą!

Przed Krzyniem stoi jednak wciąż wiele wyzwań. Paniczny lęk budzi podwieszana huśtawka, nie jest w stanie zaakceptować nawet tego, że ktoś inny na niej siedzi; nie potrafi przełamać lęku przed suchym basenem z kulkami i jeszcze wieloma narzędziami pracy SI.

Także – mamy  nadal sporo pracy. W wakacje mieliśmy okazję skorzystać z dodatkowych „zajęć SI”, w postaci udostępnionej sali integracji sensorycznej w szkole. Nie było tam co prawda „cioci Marty”, ale  mamą też dało się ćwiczyć :)

Dziś prezentuję osiągnięcia Krzysia:

Tunel

Trampolina (Krzyś nie umie jeszcze skakać, ale próbuje)

Tor przeszkód

Beczka

 

Piłka

Wózek  

Masaż Wilbarger

Krzyś wśród swoich domowych zajęć ma obecnie do wykonania masaż Wilbarger. Robimy go po raz trzeci. Składa się on ze szczotkowania oraz kompresji stawów wykonywanych co dwie godziny w ciągu dnia, tak, by w sumie uzyskać 6 – 7 masaży na dobę. Proces ten trwa przez dwa tygodnie.

Ćwiczenie te (zaliczają się do integracji sensorycznej) mają na celu dostarczyć odpowiednich bodźców i wyciszyć dziecko.

Urodziny

17 lipca Krzyś skończył trzy latka. Duży ten mój syn.

Krzyniu, oby kolejne lata były łaskawsze dla Ciebie skarbie!


(urodzinowy tort dzielił na spółkę z świeżo ochrzczoną siostrą)

Niespełna dwuletni trzylatek (diagnoza psychologiczna, neurolog i żywienie)

Może zacznę sarkastycznie. Mój syn rozwija się harmonijnie. Praktycznie idealny rozwój psychiczny do wzrostu. Tylko data urodzin się nie zgadza.

W poradni żywieniowej zmierzyli, zważyli go i okazało się, że odpowiada wg siatek centylowych dziecku w wieku jednego roku i 10 miesięcy. Kurdupelek jest i tyle.

Mniej lekko przyjęliśmy diagnozę psychologiczną. Krzyś ma spore braki intelektualne, na swoje trzy latka musi jeszcze długo pracować. Aktualnie w testach jego rozwój wypadł na około 1 rok i 8-9 miesięcy… Jego zaburzenia SI blokują odpowiedni rozwój (lęki hamują chłonność umysłu). Niemiłą wiadomością było również potwierdzenie naszych obaw, iż problemy Krzynia, to coś więcej niż zaburzenia SI. Psycholog kazał nam się niezwłocznie udać do psychiatry i do placówki orzekającej autyzm. Powiedział, że nie reprezentuje sobą samego autyzmu, ale jest to na pewno jego spektrum (CZR) – ponieważ ma sporo stereotypii i fiksacji w zachowaniu. Czyli to wszystko to, co opisałam w poście „Niepokojące objawy”, faktycznie nie wróży zbyt dobrze.

Niestety na diagnozy państwowe czeka się długo. Najszybciej Krzyś może się dostać w jednym miejscu w grudniu - styczniu, a w drugim miejscu został zapisany na za około 1,5 roku. W jednym i drugim przypadku nie podali konkretnego terminu ze względu na odległość czasową. Gdy zmniejszy się kolejka, wówczas zadzwonią i podadzą konkretną datę.

Taką diagnozę można zrobić również prywatnie, ale jej koszt to aż 900zł, co zdecydowanie przerasta nasze możliwości finansowe…

Także musimy czekać. Po takiej diagnozie odpowiednio ukierunkowane zostaną Krzysia terapie i ćwiczenia, a my lepiej zrozumiemy co dzieje się w główce naszego synka, będziemy mogli postawić się w jego sytuacji i jego oczami zobaczyć świat. Mam nadzieję, że dzięki temu szybciej ruszymy z miejsca niż dotychczas.

Ostatnim lekarzem jakiego odwiedził Krzyś był neurolog. Pani doktor jeszcze bardziej przejęła się jego pogarszającym się stanem, również szybko nas odesłała do psychiatry i zasugerowała również bardzo poważne leki psychotropowe. Mam jednak nadzieję, że po prostu lekko się zagalopowała, a psychiatra tego nie potwierdzi.

Także teraz konsultacje z psychiatrą. Niestety w CZD szansę na dostanie się mamy dopiero w październiku, dlatego też znowu zostaje nam wizyta prywatna…

Wypadek PEG-owy

Ostatnio mieliśmy niemiłą przygodę. Rano Krzyś wstał z mokrą plamą na brzuszku, a PEG pozostawał zamknięty.

Często tak się działo, że zapięcie się poluzowywało, albo Krzysiowe ataki złości powodowały otwarcie i wylewała się na bluzeczkę treść żołądkowa. Tym razem było jednak inaczej. Zmieniłam opatrunek, koszulkę i chciałam podać śniadanie… A tu okazuje się, że po każdym mililitrze wszystko ląduje na brzuchu zamiast w środku. Popsuty. Szybko telefon do CZD, sprawdzą czy mają gastrostomię dla młodego. Mam za pól godziny zadzwonić. Moje ukochane pół godziny. Krzysiowy rozmiar PEG-a jest dość unikatowy, nie jest dostępny w Polsce, a jedynie w Stanach Zjednoczonych. Dlatego szpital musi go stamtąd sprowadzać, a zamówienie może trwać dwa- trzy tygodnie (Chciałam kiedyś zamówić prywatnie, by był w domu „w razie czego”, ale cena mnie powaliła z nóg). Poprzednim razem, gdy gastrostomii urwało się zapięcie musieliśmy czekać, a raczej koczować, dwa tygodnie z uszkodzonym PEG-iem. Tym razem pękł tak, że przetrwanie nie wchodziło w rachubę. Takie oczekiwanie – jest czy nie ma, może przypominać czekanie na ścięcie. Minęło pół godziny, dzwonię. I ukochane słowa „Jest”. Pakujemy się i jedziemy. I nowy sprzęt w brzuszku siedzi bezpiecznie.

P:S. Przy okazji tłumaczę gigantyczny opatrunek. Krzyś jest strasznym alergikiem i wszystkie plastry go uczulają. Używa tylko jednego, najdelikatniejszego rodzaju – papierowego plastra – polopor, ale i on nieraz odparza – więc muszę zmieniać miejsce przylepienia, tak, by skórka choć trochę odetchnęła.

Tolerancja

Wczoraj byłam z dziećmi w CZD. Gdy czekaliśmy w kolejce do gabinetu przyszła pora picia Krzysia. Wyjęłam rurki, strzykawkę, nabrałam herbatki… i karmię. W poczekalni była jeszcze mama z synkiem tak na oko 6-7 letnim. Chłopiec ten pyta z zaciekawieniem „A co temu chłopcu jest?” Już miałam odwrócić się i wyjaśnić dziecku, że on tak je, gdy jego mama speszona szybko oświadczyła „Nie patrz się synku na to, pani robi co musi robić.”

Jasne że to co musi, ale czemu chłopiec miał nie patrzeć? Oczywiste że go zaciekawiło. Nie rozumiem tego…

Na szczęście mało spotykam ludzi, którzy traktują nas jak trędowatych.

Nauka picia i głaskanie kota – czyli dwa odcinki filmowe

Dziś pochwalę się dwoma nagraniami Krzysia z wczorajszego pobytu na dworze.

Po pierwsze mój pierworodny jest w stanie wziąć do rąk kubek i przechylić go w pozycji do picia, a nawet wypić około 5ml herbatki – czyli tyle ile mieści mała łyżeczka. Jest to sukces niezwykły, bo odkąd zmieniłam taktykę – z nieustannych ćwiczeń by jadł i pił (co doprowadziło do maksymalnego jadłowstrętu) – Krzyś unikał tematu jedzenia jak ognia.

Dokładnie w niedzielę wielkanocną stał się cud - po niemal roku absolutnej stagnacji –  po raz pierwszy Krzyś (sam!) chciał kubeczek. Dostał, narozlewał ile wlezie, ale był zadowolony. Odtąd mniej więcej raz na dzień prosi o picie. Mówi wówczas „daj pić, kubek, buzią”. Cudowne zdanie. Mam też od dwóch dni przeświadczenie, że domaga się picia wtedy, gdy mógłby odczuwać pragnienie. Po wstaniu, po jeździe samochodem w upał, chwilę przed czasem podania picia do PEG-a… czyżby zaczynał cośkolwiek odczuwać???

Oczywiście Krzyś nie napije się buzią, ilości które wleje do ust i przełknie są znikome, za to ilość która dostanie się wszędzie indziej wymaga zmiany garderoby, ale dla mnie to i tak wiele!

Co do jedzenia – to temat nadal w powijakach, nie tknie, nie zbliży się, w żaden sposób nie weźmie łyżeczki do buzi.

Oto dokumentalny filmik:

Drugi filmik to nauka głaskania kota. Nie jest to łatwe w przypadku niedowrażliwości dotykowej Krzysia. A tu proszę, kot był dzielny i mój syn też:

Taczka

Krzysio uwielbia chodzić „na spacelek” i „na ból” (na dwór). Jest nawet w stanie grzecznie siedzieć w czasie karmienia go peg-iem, gdy w ręku trzyma czapeczkę – zapowiedź przyjemności.

Na owym „borze” chodzi i zrywa trawę, którą mi podarowuje, rysuje patykiem kreski na piasku i oczywiście biega i ucieka w najmniej odpowiednich momentach.

Brakowało mi jednak czegoś w tych naszym spacerkach. Nie było zabawek. Pluszaków szkoda wynosić, klocki się pogubią, samochodziki raz dwa zniszczą… No i tak Krzyś wzbogacił się o nową, podwórkową zabawkę – taczkę.

Radość z jej posiadania na załączonym obrazku:

PS. Przy okazji widać nieustające układanie szyi w pozycji odgięciowej – owy zespół Sandifera (tu akurat mało, bo był przed jedzeniem)

Odkurzone ciuszki

Kasia mi rośnie i co chwila znoszę ze stryszku ubranka po Krzysiu.
Gdy tak na nie patrzę, to widzę jeszcze w nich pierworodnego… suma sumarum nie tak dawno w nich „chodził”. Niesamowite jest to, że Kasia skończyła przedwczoraj trzy miesiące, a jej starszego brata ubierałam w te ciuszki jak miał cały rok...
Mój wieczny okruszek.
Dla porównania pajac – na 3-y miesięcznej Kasi  i ten sam na 12-sto miesięcznym Krzyśku:

Krzysiowe malowanie

A by nie było tak smutno na blogu, pochwale się Krzysiowym rysowaniem. Odkrycie działania mazaków całkiem niedawne i pochłaniające ucznia malarstwa doszczętnie. Jest wielbicielem kropek i kresek, jak również zapoznaje się z dłuższymi szlaczkami. Ostatnie dzieło w nie obfituje :)

Krzyś stwierdził, że jest to domek….

Przypatrzmy się więc:

Krzysia ulubiony kolor

Krzyś próbuje zamknąć flamaster. Za pierwszym razem nie wyszło, ale z drugiej strony udało się lepiej.

Oto gotowe dzieło.

Pogorszenie

Nastały kiepskie dni u pana Krzysztofa… Zmiana leku – z gaspridu na helicid zaowocowała nieustającymi wymiotami i płaczem z bólu przełyku.

W CZD mówiono mi, że gasprid tak naprawdę nie wiadomo czy działa i nie potrzebnie od roku na własne życzenie faszeruję młodego. Za to helicid jest lepszy, bo zmniejszy stan zapalny przełyku. Ale jak widać, u nas nie zdało to egzaminu.

Helicid powoduje zmniejszenie wydzielania soków żołądkowych, przez co przełyk jest mniej drażniony, jednak jedzenie dłużej się trawi. Natomiast gasprid działa na przyspieszenie perystaltyki jelit, żołądek jest szybciej opróżniany, choć kwasowość soków pozostaje niezmieniona i drażni przełyk w momencie cofania się treść pokarmowej.

Myślę, że jedynym sensownym u nas sposobem, by z jednej strony pokarm nie zalegał, a z drugiej soki nie uszkadzały tak mocno przełyku jest podanie obu leków na raz… Oby to pomogło! Do lipca przecież musimy wytrwać na lekach tylko…

Czeka nas kolejna operacja – zespół Sandifera

Wczoraj byliśmy w Centrum Zdrowia Dziecka w poradni gastrologicznej.

Krzysiek w kwietniu 2009 miał operację antyrefluksową i wyłonioną gastrostomię odżywczą. Od tamtego czasu nie wymiotuje już tym, co dostał do brzuszka, ale podbijanie, odruchy wymiotne zostały. Są one silne i męczące.
Innym objawem utrzymujących się problemów refleksowych jest zgięciowe ułożenie szyi (zespół Sandifera), które służy zmniejszeniu napięcia zmienionego zapalnie przełyku. Spowodowane jest bardzo dużymi uszkodzeniami przełyku (owrzodzenia, przepukliny) w wyniku nieustającego drażnienia sokami żołądkowymi. Może to też prowadzić do zmian nowotworowych.
U Krzysia wygląda to tak, że chodząc nagle wygina głowę do tyłu, lekko w prawą stronę, tak mocno jakby chciał patrzeć w sufit. Przyjmując taką postawę już nieraz prawie stracił równowagę. Zdarza mu się to bardzo często 10 – 15 razy dziennie plus kolejne 5 – 10 ataków wymiotnych (bez wymiotów).

W poradni gastrologicznej zapisano nas na gastroskopię. Krzyś, ze względu na swoje liczne problemy i grubą kartotekę będzie musiał mieć ją wykonaną w ranach hospitalizacji na oddziale gastrologicznym. Termin mamy na początek lipca. Po wynikach badań lekarze określą termin prawdopodobnej reoperacji refluksu u Krzysia.

I tak skończyła się chwila względnej ciszy…

Jedzenie Krzysia, czyli słów kilka o gastrostomii

Swojego czasu szukałam wiadomości nt różnych rodzajów gastrostomii w zależności jaką przyjemność miał nosić Krzyś. Mało jest takich informacji. Pomocne były mi blogi takie jak ten. Dlatego postanowiłam zamieścić słów kilka o Krzysiowych PEGach. Może komuś się przyda?

Pierwszym PEGiem jaki nosił Krzyś był cewnik flocare. Jest to rurka wkładana do żołądka przez przetokę. Po umieszczeniu jej na miejscu pompuje się balonik, który chroni przed wypadnięciem, a od strony skóry zabespiecza go sylikonowy talerzyk (dzięki temu rurka nie wpada do środka).

Zaletą flocare jest łatwość w pielęgnacji. Zawsze można podnieść talerzyk i wyczyścić ranę dookoła. Minusem jest fakt, że rurka się nie odczepia, przez to u dzieci ruchliwych jak mój synek przestrzeń ta cały czas pracuje. Dzieje się tak w stosunku do położenia wewnątrz – PEG nieznacznie wpada, co może powodować wylewanie się treści pokarmowej na brzuch, a to, wiadomo nie jest korzystne, gdyż soki żołądkowe są dość „zjadliwe”. Drugim ruchem, o którym mówię jest praca na około dziurki. Dziecko chodząc, leżąc, kręcąc się i ocierając drażni wystająca rurkę, przez co poszerza się kanał. Niestety miało to u nas miejsce i w jednym miesiącu z numeru 14 przeszliśmy na 16 i chciano nam zmienić na 18, lecz na to nie wyraziłam zgody i próbowałam ratować przetokę (im szerszy obwód rurki tym większe obciążenie dla żołądka).

Cewnik flocare wygląda tak:

Niestety raz Krzysiowi wyrwał się PEG niszcząc powłoki brzuszne. Wówczas założono nam tymczasowy cewnik foleya. Nosiliśmy go jednak dość długo, a także wymienialiśmy na niego, gdy w szpitalu brakowało naszego rozmiaru PEGa flocare. Oba cewniki wyglądają tak samo. Różnica polega na tym, że foley nie ma talerzyka, który podtrzymywałby gastrostomię na linii brzucha. To był najgorszy okres z PEGiem. Krzyś jeszcze nie chodził, ani nie siedział (do 1,5 roku) więc niby nie było problemu z ruchliwością, ale utrzymać taki cewnik by nie wpadał – to sztuka. Cudowaliśmy co się dało. Była metoda na spinacz bieliźniany, była na bandaże… ale nic nie dawało rewelacyjnego efektu, o wystawaniu ponad powierzchnię brzucha nie wspomnę.

Foley to takie coś:

Ostatnim, naszym ulubionym PEGiem jest niskoprofilowa gastrostomia odżywcza, zwana czasem grzybkiem. Przy pierwszym wkładaniu wymaga zmierzenia kanału, by dopasować odpowiednią wysokość. Jej zaletą jest odpinana rurka, dzięki czemu PEG nie utrudnia swobodnego poruszania się. Myje się kanał mniej swobodnie niż w przypadku cewnika flocare czy foleya, ponieważ nie da się podnieść grzybka. Można jednak obracać do okoła zatyczkę i tak dotrzeć w potrzebne miejsca.

Oto PEG niskoprofilowy:

Zestaw do niego:

Na zdjęciu:

Na koniec jeszcze pokażę „miskę” ze śniadankiem Krzysia. Drugie śniadanie, obiad, podwieczorek i kolacja wyglądają bardzo podobnie :)

W międzyczasie, w ten sam sposób dostaje picie.

Apel - prośba o rozpowszechnianie

Mam gorąca prośbę do wszystkich życzliwych dusz czytających tego bloga.
Ponieważ Krzysiowa terapia, rehabilitacja i leczenie są bardzo kosztowne nie jesteśmy w stanie sami zapewnić ich we właściwym wymiarze.
Bardzo pragniemy zdrowia naszego synka, dlatego zwracamy się do Was drodzy czytelnicy, o pomoc i rozpowszechnianie w miarę możliwości poniższych ulotek.

Mamy otwarte konto w Fundacji „Zdążyć z Pomocą”. Rozliczanie się z fundacją dokonuje się na podstawie faktur, dzięki czemu dobroczyńcy mogą być spokojni, że ich darowizna zostaną w pełni wykorzystana na potrzeby Krzysia.Oto nasza ulotka (można ją wydrukować i poroznosić w publicznych miejscach):

https://lh6.googleusercontent.com/_lmirGGvyMms/Tcg7yi8f1TI/AAAAAAAAASU/LHugSl1xIHI/s640/ulotka.jpg
http://www.freeimagehosting.net/uploads/9ba08e7ac3.jpg

Niepokojące objawy

Niedługo Krzyś idzie raz jeszcze na diagnozę psychologiczną, no i oczekuje w kolejce na diagnozę komisji orzekającej autyzm. Dlatego postanowiłam spisywać wszelkie objawy psychiczne, które w jakikolwiek sposób wydają mi się odbiegające od normy.

· Ulubioną zabawą Krzysia jest chodzenie w kółko po pokoju. Idąc patrzy na swoje ręce, którymi rusza w dziwny emocjonalny sposób, lub gdzieś w podłogę. Towarzyszy temu zawsze nieustające gadanie do siebie. Zazwyczaj są to zlepki sylab pozbawione jakiegokolwiek sensu, jednak wypowiadane z intonacją pierwszej sylaby owego zlepka, z wielką emocjonalnością, jakgdyby Krzyś, przekazywał coś bardzo ważnego. Zdarza się też, iż jego mowa ma jakiś sens, przeżywa to, czego doświadczył wcześniej tego dnia. Inną formą tej zabawy jest chodzenie w kółko ze śpiewem na ustach. Tu też łączy bezładnie sylaby, nuci donośnie, z pokrzykiwaniami i tupaniem głośno nóżką.

· Krzyś ma kilka miłości. Fascynuje go światło (to, już od maleńkiego szkraba) uwielbia na nie patrzeć, manipulować. Hipnotyzuje go zarówno światło żarówkowe, w postaci lampek w zabawkach, przedmiotach codziennego użytku, jak i to naturalne słoneczne. Dalej, przyciąga go to, co jest w kształcie kółka. Potrafi godzinami bawić się samochodem obserwując jak kręcą się koła, sam lubi się obracać, albo wprawiać w ten ruch przedmioty, np. bączek. Gdy bierze jakąś rzecz do ręki zazwyczaj padają w różnych odstępach czasowych trzy stwierdzenia (czasem zupełnie bez sensu, nie przynależne do danego przedmiotu). Wszystko ma grać – nie grać; świecić – nie świecić; kręcić się – nie kręcić.

· Uwielbia sam wydawać hałas. Tupiąc, krzycząc, piszcząc, uderzając w przedmioty czuje się najlepiej.

· Ma manię szurania przedmiotami – krzesłem w kuchni, pudłem z zabawkami, pustym kartonem. Im głośniej tym lepiej.

· Natomiast hałas dobiegający z otoczenia, powoduje paraliż. Ogromny lęk wzbudza dźwięk miksera, płacz siostry, dźwięk kosiarki na posesji sąsiada…

· Podobnie rzecz ma się, gdy Krzyś przebywa w większej grupie dzieci. Gdy nic się nie dzieje, bawi się sam, jednak niech któreś dziecko krzyknie, piśnie, od razu wzbudza to panike u Krzysia. Zaczyna się spazmatycznie trząść, płakać rzewnymi łzami i potrzebuje natychmiastowego przytulenia i oddzielenia od bodźców.

· Krzyś sam też opracował metodę radzenia sobie z nadmiarem bodźców. Polega ona na położeniu się na plecach lub siedzeniu na krześle z oparciem i dość szybkim kręceniu głową w lewo i prawo z otwartymi oczami. Czynności tej towarzyszy zazwyczaj mruczenie. Robi to nagminnie często. W ten sam sposób zawsze się też kładzie do snu.

· Gdy bodźców jest za mało, chce natychmiast kłaść się i spać, a położywszy się potrafi przeleżeć pół dnia kręcąc głową jak powyżej. Nie da się go wówczas odciągnąć od tej czynności. Nie chce się bawić, biegać, zupełnie nic go już nie interesuje.

· Krzyś jak mantrę powtarza swoje ulubione zdanie „nie bój się”, skierowane do siebie. Nauczył się go ode mnie, gdy mu powtarzałam, by nie lękał się wszystkiego. Myślę, że zwrot ten powtarza około pięćdziesięciu razy dziennie. Robi też tak z tym, czego aktualnie się najbardziej boi. Tak teraz jest to zdanie „nie będzie myja”, gdyż paniczny lęk wzbudza u niego wieczorna kąpiel. Potrafi obudzić się rano z tym zdaniem na ustach.

· Ma napady niekontrolowanej furii. Pada wówczas na ziemię, krzyczy, rękami próbuje wyrwać sobie gastrostomię z brzucha. Nie docierają do niego słowa.

· Czasem, gdy mówi się do niego coś z pozoru przyjemnego, np. „chcesz się bawić?”, Krzyś reaguje agresywnie. Odpowiada „nie!”, wpada w złość, krzyczy, wygina się, wyrywa sobie gastrostomię.

· Często w ciągu dnia „wyje” ze złości, ot tak po prostu, bez obiektywnego powodu, bez oczekiwania na cośkolwiek

· Wypowiadane do niego słowa nierzadko docierają do niego z opróżnieniem (wówczas powtarza dane słowo).

· Podobna rzecz ma się również w zabawie. Przykładowo, gdy jakiś czas szuka kota na obrazku nie dociera do niego zmiana polecenia, np. znajdź pieska.

· Jest na etapie zabawy w rozrzucanie po pokoju klocków, w kuchni fasoli… Umie zbudować wierzę z paru klocków, ale nie przynosi mu to większej radości.

· Nie rozumie sensu pytania „gdzie jest miś?” a reaguje właściwie na „pokaż misia”.

· Od urodzenia nie przespał ani jednej nocy. Conajmniej kilka razy podczas snu budzi się z przeraźliwym krzykiem, trudno go uspokoić. Śnią mu się koszmary niezależnie od ilości wrażeń dnia poprzedniego.

· Woli oglądać sto razy tą samą bajkę, niż nową.

· Wpada w wielką złość, gdy coś mu się nie uda, na przykład prowadzony przez niego samochód przewróci się. Wówczas krzyczy, pada na kolana i zaczyna wyrywać sobie gastrostomię.

· Bardzo niski próg bólu.

Siostra

Świat Krzysia niedawno wywrócił się do góry nogami. W rodzinie pojawiła się nowa istotka o imieniu Kasia. Pech chciał, że okazało się, iż ma aktywny wirus cytomegalii, przez który wraz z przedłużającą się żółtaczką, zapaleniem układu moczowego i zapaleniem płuc musiała przebywać w szpitalu półtora miesiąca. W tym okresie podejrzewano nawet u niej padaczkę… 

Krzyś bardzo przeżył rozstanie z mamą na tak długi czas. Rok zajęć z integracji sensorycznej poszedł w niepamięć i znów powróciły ogromne lęki. Strach przed wodą, przed dźwiękami, nawet ulubiona pozytywka wydała mu się przerażająca…. Raz na pięć minut jak mantrę powtarzał swoje ulubione zdanie „nie bój się”. Po dłuższym czasie lekko się uspokoił i uwierzył, że nie musi cały czas trzymać się kurczowo nogi mamy, że nie odejdzie nagle nie wiadomo gdzie. Jednak daleko nam jeszcze do wypracowanych efektów sprzed narodzin siostry.

Życie codzienne utrudnia nam bardzo płacz. Tworzy zamknięty krąg z którego trudno się wyrwać. Gdy Kasia zaczyna płakać, Krzyś dostaje ataku szału wymieszanego z potwornym lękiem. Koniecznie chce natychmiastowego pocieszenia, wzięcia na ręce. Cały się trzęsie, łzy płyną mu strumieniami. A wiadomo, jeśli go wezmę, to mała nie przestanie płakać, a wówczas moje tulenie na nic się zda. Dlatego muszę brać na ręce Kasię... Na kilka dni pomogło Krzysiowi poczucie odpowiedzialności, że może coś zrobić z płaczem siostry. Przynosił smoczek, chciał bujać. W tych momentach nie dostawał histerii na głos jej lamentów. Jednak dobra passa minęła, cierpliwość się wyczerpała i znów zmagamy się z podwójnym płaczem.

Tej sytuacji jest jeszcze inny scenariusz. Otóż Krzyś uwielbia robić hałas. Między innymi piszczy, krzyczy, wyje. Zwyczajnie czasem Kasia boi się tych dźwięków i zaczyna płakać… a wtedy powtarza się scenariusz opisany powyżej…

Także bywa trudno okiełznać naszą dwójcę, ale mimo wszystko bywa też sympatycznie. Gdy Kasia uśmiecha się do brata, albo Krzyś próbuje zabawić siostrę zabawkami, w szczególności swoimi samochodami :-)

Czas zmian.

Postanowiłam zmienić profil bloga. Z założenia miała być to tylko ta notka informacyjna o Krzysiu, która jest tu od sierpnia zeszłego roku.

Niemniej w codziennym życiu dotyka mnie często nasza inność. Nie zawsze jestem zrozumiana, a Krzyś dobrze odebrany.

Mam potrzebę, jak każdy człowiek, wygadania się. Ale bycie odmiennym sprawia, że można mówić o czymś dla nas oczywistym, a słuchacz, nawet bardzo bliska osoba, może mieć wrażenie, iż mówi się do niej w obcym języku.

To sprawia, że w dobrej wierze nasz problem jest spłycany lub odwrotnie, czyniony końcem świata… a przecież to nasza codzienność, nasze normalne życie i choć nie jest ono tak zwykłe jak innych – po prostu jest.

powielkanocnie

Już niedługo uzupełnię notkę o Krzysiu, bo już sporo czasu minęło od odtatniej aktualizacji.
Tymczasem pozdrawiamy wielkanocnie.